Καρδιά μου καημένη
πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά
τόση απονιά που αντικρίζεις
Ησυχία και χαρά μέσα στη ζωή
δεν έχω νιώσει
και μι’ αγάπη ακόμα που `χα πιστέψει
μ’ έχει πληγώσει
Δε με πόνεσε κανείς
δε με πόνεσε κανείς
ούτε στιγμή μες στη ζωή μου
μες στους δρόμους ξαφνικά
κάποιο πρωί
θα βγει η ψυχή μου
Καρδιά μου καημένη
πώς βαστάς και δε ραγίζεις
στον ψεύτη ντουνιά
τόση απονιά που αντικρίζεις