Νιώθω κλεισμένος μέσα σε ένα παλιό σινεμά του εξήντα
οι ουρανοί ψηλά μοιάζουν λευκό πανί, κοίτα
είναι τ’ αστέρια που φωτίζουνε επάνω απ’ την Αθήνα
ο απίστευτος Λάμπρος Κωνσταντάρας και η Μελίνα
Αυτό που ψάχνουμε είναι μέσα απ’ τα τρένα όταν κοιτάμε
αστέρια, σαν την Βλαχοπούλου τη Ρένα
σαν τον Παπαγιανώπουλο, την Αλίκη και τον Χορν
όταν χιούμορ και ερμηνεία σπάγαν όλα τα ρεκόρ
Τη Γώγου να χορεύει τουίστ και ο δίσκος να παίζει
όλη η θάλασσα να χύνεται απ’ τα μάτια της Καρέζη
θέλω πάλι Εξαρχάκο και Κώστα Χατζηχρήστο
τον Ορέστη Μακρή και τον Ρίζο τον Νίκο
Τον Σταυρίδη και τον μεγάλο Λογοθετίδη
τον Παπαμιχαήλ με μπουζούκι και στυλ
θέλω λίγο από τη θλίψη μες τα μάτια της Λαμπέτη
όσο φεύγουν αυτοί γινόμαστε και πιο φτωχοί
Τα φώτα τώρα ας ξανανοίξουν στη σκηνή
γιατί γεμίσανε αστέρια οι ουρανοί
μιας εποχής η τελευταία προβολή
οι ήρωες μου κλεισμένοι μέσα σε ένα λευκό πανί
Θέλω να πάω σε ένα κουτούκι μια μέρα και ξάφνου να βρω
τον Μάρκο Βαμβακάρη να παίζει με το κοινό
α ρε αλάνι, την επόμενη φορά φέρε μαζί σου
αγγέλους απ’ τα υπόγεια ωδεία του παραδείσου
Τον Χιώτη και τον Τσιτσάνη σ’ όλα να πιάνει
και την Μπέλου να τραγουδάει αργά στο λιμάνι
τον Χατζιδάκι να ντύνει τις ταινίες της εποχής με μουσική
Μάρκο, κοίτα να είναι όλοι εκεί
Τον Ξυλούρη γιατί μπήκανε στη πόλη οχθροί
τον Καζαντζίδη το τελευταίο βράδυ μου να πει
τον Μπιθικώτση φέρε μες στου Μπελαμή το ουζερί
μία φορά ν’ ακούσω έστω τη φραγκοσυριανή
Ή το Άξιον Εστί δίπλα στον Θεοδωράκη
τον Ζαμπέτα πρώτο μπουζούκι μες στο κουτούκι
ραντεβού λοιπόν εκεί ψηλά κι όσο τα καταφέρνω
τον σεβασμό που έχω για εσάς σε δυο κουπλέ τον στέλνω
Τα φώτα τώρα ας ξανανοίξουν στη σκηνή
γιατί γεμίσανε αστέρια οι ουρανοί
μιας εποχής η τελευταία προβολή
οι ήρωες μου κλεισμένοι μέσα σε ένα λευκό πανί