Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
Κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
Απ’ το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
Ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
Έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
Οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
Κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
Μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
Μα είναι ζωή αυτή;
Όταν μια οικογένεια ζει μ’ ένα μισθό εκατό χιλιάδες
Οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
Και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
Έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
Κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
Και κανείς δε διακινδυνεύει
Η αγάπη μάς διαφεύγει
Κι αντί γι’ αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
Χρησιμοποιούμε το σεξ για ν’ αποφύγουμε τις σχέσεις
Κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...
Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
Ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
Πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σαν μια στύση που πέφτει
Ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
Με κάνουν ν’ απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
Γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
Σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ’ την τηλεόραση
Κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
Κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
Καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
Καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
Περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
Σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
Κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι’ αυτή τη δικαίωση
Το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
Πιο γυμνασμένους
Να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
Κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...
Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
Ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ’ έχει πληγώσει
Ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
Κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ’ αλλάξει
Όταν τ’ αεροπλάνα πετάνε
Η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
Είναι τρομερό το θέαμα
Η αίσθηση αυτή ότι πετάς
Δεν έχω άλλη εκλογή
Ένα κίτρινο ταξί περιμένει
Φυσάει, θα χειμωνιάσει
Δύο ώρες και ξημερώνει
Συννεφιασμένη Κυριακή
Πρώτη μέρα του χειμώνα
Σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
Απ’ το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
Ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
Να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
Κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε
Μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
Κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...