Μονάχη ζω στην ξενιτιά,
σαν έρημο πουλάκι,
μα να ξεχάσω δε μπορώ,
κάποιο κρυφό φαρμάκι.
Γι' αυτόν που μ' απαρνήθηκε
και χρόνια με γελούσε,
παράτησα τη μάνα μου,
για με που μόνο ζούσε.
Κι όποιος βαθιά αγάπησε
δίχως αγάπη να βρει,
αυτός ας έρθει να με βρει,
στην ξενιτιά την μαύρη.
Για να μου πει πως ξέχασε,
που βρήκε το βοτάνι,
γιατ' η καρδιά μου έλειωσε,
κοντεύει να πεθάνει.