Κάποια νύχτα μαγεμένη
μ’ άστρα στολισμένη μ’ όλο ευωδιά
την αγάπη την χαμένη κλαίει πονεμένη
ματωμένη μια καρδιά.
Γιατί να σε ποθώ,
γιατί να σε αγαπήσω,
ήταν γραφτό να πονέσω, να κλάψω
χωρίς να με αγαπάς.
Μια λέξη σου ζητώ
που να με κάνει να ελπίζω
και το ρομάντζο μας να μην ξεχάσω
όσο μακριά κι αν πας.
Δυο μάτια θα λάμπουνε παντοτινά
μέσ’ στα σκοτάδια της ψυχής μου
θα `ναι της χαράς μου τ’ άστρα τα φωτεινά.
Γιατί να σε ποθώ,
γιατί να σε αγαπήσω,
ήταν γραφτό να πονέσω, να κλάψω
χωρίς να μ’ αγαπάς.
Δυο μάτια θα λάμπουνε παντοτινά
μέσ’ στα σκοτάδια της ψυχής μου
θα `ναι τ’ άστρα τα φωτεινά.