Καθώς γυρνούσ’ απ’ της ζωής το πανηγύρι,
με κουρασμένη καρδιά κι ορφανή
στάθηκα μπρος απ’ το μοιραίο το γεφύρι,
που όποιος περνά, παύει πια να πονεί
Κι εκεί που κοίταγα να σβήνουν προς τα πίσω,
μέσα στο δρόμο μου το μακρινό,
όσες μορφές μου `τυχε ν’ αγαπήσω,
άναψ `έν’ άστρο ξαφνικά στον ουρανό.
Ήταν μικρό μα είχε λάμψη περισσή,
πώς να στο πω, ήσουν εσύ.
Άδικα πήγαν τα νιάτα μου
κι είναι τα χρόνια φευγάτα μου,
αφού δε σ’ είχα γνωρίσει,
παρά στου βίου τη δύση,
Άδικα πήγαν τα νιάτα μου,
νέα τρελή μαυρομάτα μου,
δεν είναι πια για φιλιά
τα μαλλιά τα χιονάτα μου!
Την καταδίκη μου μαντεύω μ’ αγωνία
τη λέξη `Γέρο’ στα χείλη κρατείς
και τα ματάκια σου με τρόμο κι αγωνία
λένε `Δεν κάνεις πια για εραστής'
Μα δεν τ’ αρνιέμαι είσαι το λούλουδο τ’ Απρίλη
που μόλις άνοιξε στην αντηλιά
είσαι η αυγούλα κι εγώ είμαι το δείλι
είμαι τ’ αηδόνι πού `χει χάσει τη λαλιά
Δέξου λοιπόν στη ζωή μου τη στερνή
να σ’ αγαπώ. σαν εγγονή!..
Άδικα πήγαν τα νιάτα μου
κι είναι τα χρόνια φευγάτα μου,
αφού δε σ’ είχα γνωρίσει,
παρά στου βίου τη δύση,
Άδικα πήγαν τα νιάτα μου,
νέα τρελή μαυρομάτα μου,
δεν είναι πια για φιλιά
τα μαλλιά τα χιονάτα μου!