Έτσι όπως φεύγουν τα πουλιά,
όπως τα καράβια
ξεμακραίνουν αργά μες στο χρόνο,
σ’ έβλεπα να φεύγεις μια βραδιά
κι όλα ‘μειναν άδεια
κι έχω μείνει να ζω τόσο χρόνο.
Κι από τότε δεν μπορώ να δω τη θάλασσα
κι από τότε δεν μπορώ να δω τον ουρανό
σε μια νύχτα τη ζωή μου χάλασα
μόνο εγώ σ’ αγάπησα, μονάχα εγώ.
Κι από τότε δεν μπορώ να δω τη θάλασσα
κι από τότε δεν μπορώ να δω τον ουρανό
σε μια νύχτα τη ζωή μου χάλασα
δε σ’ αγάπησε κανείς όπως εγώ.
Έτσι όπως πέφτει η βροχή
όπως το σκοτάδι
η σιωπή πιο πολύ δυναμώνει,
μου ‘χεις πει θα ‘ρθεις σαν το πουλί
που χτυπάει το τζάμι
γιατί έξω φοβάται, κρυώνει.
Κι από τότε δεν μπορώ να δω τη θάλασσα
κι από τότε δεν μπορώ να δω τον ουρανό
σε μια νύχτα τη ζωή μου χάλασα
μόνο εγώ σ’ αγάπησα, μονάχα εγώ.
Κι από τότε δεν μπορώ να δω τη θάλασσα
κι από τότε δεν μπορώ να δω τον ουρανό
σε μια νύχτα τη ζωή μου χάλασα
δε σ’ αγάπησε κανείς όπως εγώ.