Πριν καταλάβω τη ζωή,
ήρθες και μ’ άπλωσες το χέρι
μου έδωσες φως κι αναπνοή,
στη νύχτα μου έγινες αστέρι,
είπες θα ζεις να μ’ αγαπάς,
θα νοιάζεσαι για μένα μόνο,
κι όταν σου έδωσα ψυχή,
μ’ έκανες κέρασμα στον πόνο,
σ’ ένα ποτήρι ραγισμένο.
Μα εγώ μπορώ, να συγχωρώ,
και να κοιτάζω τον καημό μέσα στα μάτια,
εγώ δεν ζω γονατιστός,
εγώ περπάτησα ξυπόλητος στ’ αγκάθια,
μα εγώ μπορώ, να συγχωρώ,
κι ας κουβαλάω το σταυρό πάνω στον ώμο,
εγώ ευθύνες δε ζητώ,
εμένα η μάνα μου με γέννησε στο δρόμο,
εμένα η μάνα μου με γέννησε στο δρόμο.
Πριν γνωριστώ με την αγάπη,
ήρθες μια μέρα ξαφνικά,
σκούπισες το δικό μου δάκρυ,
μα έφυγες τόσο βιαστικά,
μαζί σου βρήκα τη συμπόνια,
μα και τη λησμονιά μαζί,
και στα καλύτερά μου χρόνια,
μ’ άφησες μια γλυκιά πληγή,
για να θυμάμαι την αγάπη.
Μα εγώ μπορώ, να συγχωρώ,
και να κοιτάζω τον καημό μέσα στα μάτια,
εγώ δεν ζω γονατιστός,
εγώ περπάτησα ξυπόλητος στ’ αγκάθια,
εγώ μπορώ, να συγχωρώ,
κι ας κουβαλάω το σταυρό πάνω στον ώμο,
εγώ ευθύνες δε ζητώ,
εμένα η μάνα μου με γέννησε στο δρόμο,
εμένα η μάνα μου με γέννησε στο δρόμο.