Μέσα στη νύχτα τη ζωή μου έχω δώσει
και την ψυχή μου έχω μοιράσει νότα, νότα.
Γύρω από βλέμματα που μ’ είχαν αγκιστρώσει,
κάτω από χρώματα και κουρασμένα φώτα.
Και ξημερώματα γεμάτα μοναξιά,
που έμπαινα μόνος μου στου πόνου τα κανάλια.
Κι άφηνα πίσω μου όπως κάθε φορά,
τα αποτσίγαρα και τ’ αδειανά μπουκάλια.
Κ εσύ σαν φάρος σταθερά να περιμένεις,
για να μη χάσω το λιμάνι το δικό μας
και της ψυχής μου τα κομμάτια να μαζεύεις,
μ’ ένα χαμόγελο να χτίζεις τ’ όνειρο μας.
Πάνω σε τοίχους η ζωή μου κρεμασμένη,
σε μια αφίσα τη μορφή μου να ποζάρει.
Και για να ζήσω να πουλώ τη μουσική μου,
σαν τον πλανόδιο σε γύφτικο παζάρι.
Χειροκροτήματα, αγάπες και βρισιές,
λόγια που ήταν στο ουίσκι βουτηγμένα,
μέσα σ’ αθώες και πονηρές ματιές,
όλα τα στήριζα και πίκραινα εσένα.