Πες πως είμαστε οι άτυχοι της γης
κι η απόγνωση στο βάθος μιας κραυγής.
Πες πως ήρθαμε πιασμένοι στα τραγούδια
και στον πόλεμο κρατούσαμε λουλούδια.
Πες πως ήρθαμε απλά σ’ όλους αυτούς,
για να βλέπουμε ανθρώπους γελαστούς.
Εμείς του κόσμου οι ξενύχτες,
οι γλεντοτραγουδοπροφήτες,
σ’ έναν αντάρτικο χορό,
μιλήσαμε με το Θεό
και με τ’ αγέρι του βοριά,
μας έστειλε παρηγοριά.
Πες πως ήρθαμε με τον καημό μαζί,
να φωνάξουμε πως η αγάπη ζει.
Πες πως ζήσαμε μόνο για ένα χατίρι,
για να κάνουμε τη πίκρα πανηγύρι.
Πες πως είμαστε κραυγή που δε φοβάται,
να ξυπνήσουμε τον κόσμο που κοιμάται.