Βαθειά μεσάνυχτα χτυπήσαν
οι λεπτοδείκτες της ζωής.
Κλαψαν οι μάνες και αφήσαν
ένα λουλούδι της σιωπής.
Πάνω στα μνήματα που ανθίσαν,
στο χαλασμό της χαραυγής.
Ραγίσαν τα βουνά οι πέτρες και τα αστέρια
Ματώσαν οι καρδιές απ’του φονιά τα χέρια.
Χτυπά του κόσμου το ρολόι
από του Άδη τη σπηλιά,
μ’ένα βραχνά σαν μοιρολόι,
και το φυλάν δέκα σκυλιά,
όλο του διάβολου το σόι,
κι όλης της νύχτας τα στοιχειά.