Εγώ, ο Έλληνας, που μόνο ξαποσταίνω
και που γνωρίζω του σπαθιού η κόψη τι θα πει,
της ιστορίας πλαστογράφος, ανασαίνω
με μία λάμψη αρχαιοκάπηλη και δανεική.
Ένα αντίτυπο ακόμα στους αιώνες,
μίας φυλής μεταλλαγμένης, δίχως πρόσωπο,
μιας εξουσίας χώρος μ’ άγνωστους πατρώνες
να μ’ αναθρέφουνε με νόμιμο αντιπρόσωπο.
Και να `μαι τώρα πρωταστός και πρωταλήτης
συγχρόνως μέσα κι έξω απ’ το κρατητήριο,
αναρχικός τη μια, την άλλη ασφαλίτης,
σε μια Ελλάδα που περνάει κλημακτήριο.
Χρηματιστές, περιπτεράδες, τραπεζίτες,
συνοδηγοί σε μονοπάτια τριτοκοσμικά,
πατριδοκάπηλοι, νταήδες, νταβατζήδες
και ταξιτζήδες, πάντα, κάποιων άλλων, τελικά.
Δε φταίει η Coca-Cola,
δεν φταίει η Coca-Cola,
εμείς φταίμε για όλα,
εμείς τα δίνουμ’ όλα.
Εγώ, ο Έλληνας, που μόνο ξαποσταίνω
και όταν βρέχει, ξαφνικά, πέφτω σε υπόνομο,
εγώ, ο Έλληνας, την δόξα να προσμένω
κι αυτή να παίζει, παραπέρα, τον αυτόνομο.
Όσο θυμάμαι, αυτή η χώρα καταρρέει
και συντηρείται απ’ το περίσσευμα της σάρκας μου,
νόμοι, χαφιέδες, λουφαδόροι, φαρισαίοι,
οι τρακαδόροι της πολίτιμης ανάσας μου.
Να με ταΐζουνε με γήπεδο και τσόντα,
με κρατικά λαχεία, λόττο και ιππόδρομο,
μια επιμόρφωση με μάρκα δακρυγόνα
και αναδόμηση σε εθνικό μονόδρομο.
Εφοπλιστές, λαχειοπώλες, παπατζήδες,
γιατροί, μαμές σε σταυροδρόμια τριτοκοσμικά,
πατριδοκάπηλοι, μαγκίτες και ατσίδες,
μα ταξιτζήδες, πάντα, κάποιων άλλων τελικά.
Δε φταίει η Coca-Cola,
δεν φταίει η Coca-Cola,
εμείς φταίμε για όλα,
εμείς τα δίνουμ’ όλα.
Τα όνειρά μου για εξακρίβωση στο τμήμα,
άγνωστοι δύτες τα οδηγούν και τα σφραγίζουνε,
τα ανακρίνουνε με βάρδιες όλη νύχτα,
τα χειρουργούν και τα ξανασφραγίζουνε ( ξαναπρογραμματίζουνε ).
Τώρα σαν μύθος που γυρεύει δεκανίκι,
με περασμένα μεγαλεία θα πορεύομαι,
συναλλαγές θα με τραβούν απ’ το μανίκι,
καθώς, εγώ, ως γνήσιος Έλλην, θα εκπορνεύομαι ( ονειρεύομαι ).