Σκουπίδια στους δρόμους, στους υπονόμους
φώτα σβησμένα, κανείς για κανένα.
Οι φωνές με τρομάζουν όλα γύρω αλλάζουν.
Δυο τσιγάρα η ζωή το ένα εγώ τ’ άλλο εσύ
καίγονται μόνα τους, σβήνουν μαζί
και η στάχτη σκορπάει
κάποιος κάπου χρωστάει, κι έχεις χαθεί.
Ο κόσμος περνάει, προσπερνάει
πρόσωπα ξένα, φοβάμαι για σένα.
Τα τρένα σφυρίζουν και ξανά μου θυμίζουν.
Δυο βαγόνια η ζωή
το ένα εγώ τ’ άλλο εσύ
πώς να με σώσεις, πώς να σωθείς
σε τρομάζουν οι σκέψεις
τι να πεις με δυο λέξεις, που να κρυφτείς.
Κι όταν πάλι σε δω θα ξεχαστώ
θα `χω πολλά
μα τίποτα απ’ όλα δε θα σου πω.
Δε θα πω πως μου `χεις λείψει.
Αντέχω ακόμα τόση μοναξιά.