Έβαλε λεπίδι ο Χάρος
μες στο σπίτι μου.
"Εσένα αφήνω μοναχά"
μου φώναξε "αλήτη μου"!
Εσένα αφήνω μοναχά
μήπως μυαλό και βάλεις,
γιατί ούτε για την κόλαση
αμαρτωλέ δεν κάνεις.
Άρπαξε ψυχές διαμάντια
για καπρίτσιο του και νάζι
κι άφησε έναν αλήτη
αχ πατέρα μου στο σπίτι,
το όνομά σου να ντροπιάζει.
Άφησε εμένα
γιατί ήμουν το παράσιτο
να βλέπουν και να καίγονται
οι συγγενείς, τον άσωτο.
Όπου ακουμπώ λερώνονται
όλα στο πέρασμά τους,
η δυστυχία να σκορπώ
είναι το χάρισμά μου.
Άρπαξε ψυχές διαμάντια
για καπρίτσιο του και νάζι
κι άφησε έναν αλήτη
αχ πατέρα μου στο σπίτι,
το όνομά σου να ντροπιάζει.
Όμορφες αγάπες στο πλάι μου
φωλιάσανε,
σο βούρκο κατρακύλησαν
και τη φωλιά του φτιάξανε.
Στο σώμα μου τ’ αμαρτωλό
λεπίδι δε σηκώνει,
στο στρώμα μου των αμαρτιών
η κόψη του κουμπώνει.