Σ΄ ένα δωμάτιο σκοτεινό
το χρόνο ξεγυμνώνω,
παράθυρο με θέα στο κενό
έπεσε η νύχτα και παγώνω.
Σαν άγγελος μια ζέστη με τυλίγει
στην ψυχή της ακουμπώ,
μα φεύγει σαν όνειρο κι απουσία της με πνίγει
με το φεγγάρι πια σιωπώ.
Για μένα
τον πόνο έκανα ελπίδα, μόνο για μένα,
που ταξιδεύει σ’ άλλην αγκαλιά,
φωνή να βρω μες στη σιωπή
την έννοια μου να πάει να της πει.
Άλλο ένα φεγγάρι ακόμα που με τυραννά
άλλη μια βραδιά ακόμα την πλάτη μου χτυπά.
Μοιάζουν με νότες που βρεθήκαν στο ρεφρέν
σ’ ένα τραγούδι που δεν παίχτηκε ποτέ.
Χάνεται σαν όνειρο που φεύγει
μα σα σκέψη πίσω γυρνά,
φεύγει σαν όνειρο και η απουσία της με πνίγει
με το φεγγάρι πια μιλά.
Για μένα
τον πόνο έκανα ελπίδα μόνο για μένα
που ταξιδεύει σ’ άλλην αγκαλιά,
φωνή να βρω μες στη σιωπή
την έννοια μου να πάει να της πει.
Άλλο ένα φεγγάρι ακόμα που με τυραννά
άλλη μια βραδιά ακόμα την πλάτη μου χτυπά.
Μοιάζουν με νότες που βρεθήκαν στο ρεφρέν
σ’ ένα τραγούδι που δεν παίχτηκε ποτέ.