Εραστές για μια συνήθεια
μένουμε από ντροπή,
μας πειράζει η αλήθεια
που για μας είναι πικρή.
Κι έζησα ν’ ανταμωθούμε
σαν δυο άψυχα κορμιά,
προσποιείσαι, προσποιούμαι
να περάσει η βραδιά.
Εκκλησιά χωρίς εικόνες,
μουσική δίχως ρυθμό,
με στρατό χωρίς στρατώνες
μοιάζουμε εμείς οι δυο.
Κι έτσι μόνοι αν βρεθούμε
πίσω απ’ τα θαμπό το φως,
το κουράγιο αν δεν βρούμε
θα μας κάψει κι ο θεός.
Εραστές για μια συνήθεια
μένουμε κάθε βραδιά
κι ας φουντώνει μες στα στήθια
μίσος και απελπισιά.
Εκκλησιά χωρίς εικόνες,
μουσική δίχως ρυθμό,
με στρατό χωρίς στρατώνες
μοιάζουμε εμείς οι δυο.