Μέσα στο σπίτι παγωνιά
τι κι αν ανάβει η φωτιά
η μοναξιά τη σβήνει.
Αργεί, δε λέει να φανεί
θεέ μου που βρίσκεται αυτή
σε ποιον χαρά τώρα να δίνει.
Εφιάλτες πάλι έχω
γιατί δίπλα μου δεν σ’ έχω,
εφιάλτες πάλι έχω και φοβάμαι.
Εφιάλτες πάλι έχω
γιατί δίπλα μου δεν σ’ έχω,
εφιάλτες πάλι έχω που θυμάμαι.
Μέσα στο σπίτι παγωνιά
σβήνει στο τζάκι η φωτιά
κι εγώ αργοπεθαίνω.
Αργεί, δε λέει να φανεί
της μοναξιάς με προσκαλεί
το τελευταίο τραίνο.
Εφιάλτες πάλι έχω
γιατί δίπλα μου δεν σ’ έχω,
εφιάλτες πάλι έχω και φοβάμαι.
Εφιάλτες πάλι έχω
γιατί δίπλα μου δεν σ’ έχω,
εφιάλτες πάλι έχω που θυμάμαι.