Όταν χαράζει η ανατολή
και «καλημέρα» λέει,
μες στου Βοσπόρου τα στενά
ένα σαντούρι κλαίει.
Κλαίει γι’ αντικρινές στεριές
και για ψυχές χαμένες,
για αμαρτίες μας παλιές,
πατρίδες ξεχασμένες.
Παραπονιάρης αμανές
και οι καρδιές μερεύουν,
στη Σμύρνη και στο Αϊβαλί
χίλιες φωτιές χορεύουν.
Κι όταν σχολάσουν οι χοροί
κι ο ήλιος έχει δύσει,
άφησε το σαντούρι μου
να σε καληνυχτήσει.