Η πίτα εβρουχνίασεν
ο πετεινόν εσάπεν
τεμέτερον ο Γιωρίκας
κάθκαν ημέραν χάται.
Η πίτα, η πίτα
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα
κανείς νερό κ’ εδώκε εμέν
και εκάγα ασή δίψα.
Αφκά σο παραθυρόπο σ’
τραγωδώ και συρίζω
εσύ αφκά κι κατηβαίντς
καίουμαι και βρουλίζω.
Η πίτα, η πίτα
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα
κανείς νερό κ’ εδώκε εμέν
και εκάγα ασή δίψα.
Λύε με, μάνα μ’, λύε με
λύε με θ’ αποθάνω
φοβούμαι εποίκα κρίμματα
και κατ’ κακό παθάνω.
Η πίτα, η πίτα
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα
κανείς νερό κ’ εδώκε εμέν
και εκάγα ασή δίψα.
Τα ρασομήτα ένοιξαν
τα λεφτοκάρεα φύλλα
μαθάνω σενταλούκ εφτάει
τεμόν η τρανταφύλλα.
Η πίτα, η πίτα
το αλυκόν η πίτα
εγώ απ’ ατό πως έφαγα
και εκάγα ασή δίψα
κανείς νερό κ’ εδώκε εμέν
και εκάγα ασή δίψα.