Άστρα απάν’ σον ουρανόν
σην κάρδια μ’ έχω πόνον
για ατόν εγώ θα λέγω σας
την ψυ μ’ να ξελαφρώνω.
Εσβύεν το χαμόγελο μ’
το ψυόπο μ’ πικραμένον
κι εγώ ατέν ντο εγάπανα
έφυεν ασόν κόσμον.
Χωρίς νερόν μαραίντανε
τα ρόδα και τα κρίνα
χωρίς εσέν απές σην ψυ μ’
καίουμαι άμον εκείνα.
Άστρα απάν’ σον ουρανόν
ευσήν εγώ θα εφτάω
άστρο να ίνεται κι ατέ
να ελέπω ατέν και πάω.