Ήμουν φύλλο νεκρό, πέτρα ήμουνα
που την κλοτσούν μακριά
Πριν κοντά σου να `ρθω στάχτη ήμουνα
που τη σκορπούν στα τυφλά.
Στην παγερή νυχτιά με άγγιξες και δε φοβάμαι πια
Είν’ εν’ αστέρι, εν’ αστέρι που λάμπει για μας
Στ’ άσπρο σου χέρι ειν’ έν’ αστέρι για μας
Πεταλούδες, τυφλές οι ελπίδες μου
Στα χέρια σου τις κρατάς
Τις αφήνεις ψηλά να πετάξουνε
στ’ άστρο που λάμπει για μας