Ποιος να τό `χε φανταστεί ο έρωτας στη Τροία
κι ο Πάρις σε φαράγγι βαθύ
σκρόφα μοίρα σκοτεινή στη λίμνη Αχερουσία
τραβάει τη σκανδάλη με ορμή.
Πιάσε κόκκινη κλωστή μη μας βρει κακιά στιγμή
να γεράσουμε μαζί τέλος μου κι αρχή
ώρα μας καλή
με μια βάρκα από χαρτί μανταρίνι για πανί
αστεράκι ένα γυιαλί σπίρτα για κουπί
χάρτινο φιλί.
Κάτι τρέχει στο κελί φώτα φασαρία
κραυγές φρουροί σπασμοί και γιατροί
ο εφιάλτης ξαναζεί το εννενηντατρία
σκουριά κι αλμύρα ζήλεια ελεεινή.
Κάποιος Τζο που τά `χε πιει χόντρυνε τα αστεία
και χούφτωσε στο μπαρ τη μικρή
μα ήρθε απάντηση τυφλή με έξαλλη μανία
τρεις πόντους βάθος κάτω απ’ το αφτί.