Θα σου δώσω ένα τραγούδι να το βάλεις μαξιλάρι
για τις ώρες τις μικρούλες που δε λέει να σε πάρει
να ησυχάσει η αγωνία που σε δέρνει από παιδί
και ρωτάει το καθρέφτη να του πει ποια είσαι εσύ.
Θα σου δώσω πέντε νότες μανταλάκια στο σεντόνι
να μη νιώθει μόνη η τέντα που χτυπιέται στο μπαλκόνι
ένα στίχο καρδιοχτύπι από πρώτο ραντεβού
να σου μάθει πώς φιλάνε τα παιδιά του άλλου θεού.
Θα σου γράψω ένα φευγάτο να φτερώσει η καρδιά σου
να κεντήσει ο αστερίας τα πλοκάμια στα μαλλιά σου
ένα ξέφραγο της Δύσης με σταφύλια Ανατολής
καραβάνια φλογισμένα με κρουστά της ηδονής.
Ανεμόσκαλα η φωνή μου ν’ ανεβείς στον Ψηλορείτη
να τελειώνει το κορμί σου το κρυφτό με τον φεγγίτη
για να σβήσει και η λάμπα που το παίζει ανακριτής
και ζητάει απ’ τον καπνό σου να καρφώνει ό,τι σκεφτείς.
Θα σου παίξω ένα κλεμμένο απ’ τους δρόμους της ερήμου
μια χλιδάτη μελωδία στο πεντάγραμμο του ονείρου
σκουλαρίκια από κοχύλια της Μεσόγειου να φορείς
να χορέψεις να μεθύσεις να αγαπήσεις να καείς.
Μήπως έρθει από τα βάθη μία έμπνευση μεγάλη
τα τραγούδι αχ το τραγούδι που το περιμένουν κι άλλοι
μήπως γεννηθεί απόψε το τραγούδι της ζωής
να το ακούσεις να ησυχάσεις για να πάς να κοιμηθείς.