Φτιασιδωμένη, μεθυσμένη, δίχως τσίπα
έβηχε κι έβριζε βραχνά
σ’ ένα λιμάνι, σ’ ένα δρόμο, σε μια τρύπα
απ’ όπου μόνο ο διάβολος περνά.
Μόλις μ’ αντίκρισε με πήρε για πραμάτεια
κι άρχισε να χαμογελά
μα σαν της μίλησα ορθάνοιξε τα μάτια
κι είδα το δάκρυ της θολό ν’ αργοκυλά.
Τη μαχαιρώσανε μια νύχτα στην Αμβέρσα
μα εγώ την έκλαψα πολύ.
Εγώ την ήξερα Σοφία, κι όχι Πέρσα
κι ήταν της νιότης μου το πρώτο το φιλί.