Ασπρος τοίχος άσπρος ήλιος
άσπρο του καλοκαιριού
μαύρα τα ματόκλαδά του
ίσκιοι του μεσημεριού
Μη μου βγαίνεις τέτοιαν ώρα
κι ασβεστώνεις τα σκαλιά
όλα θα σου τα στεγνώσει
ο ασβέστης τα φιλιά
Πέρασαν απ’ το σοκάκι
στάθηκαν στην αντηλιά
ρίξανε δροσιά στις πλάκες
τα κατάμαυρα μαλλιά
Φεύγουν παν αγκαλιασμένοι
κατω στον βαθύ γιαλό
στην σπηλιά που περιμένει
κρύσταλλο είναι το νερό
Πέρα εκεί στο μερημέρι
και στην άσπρη ακρογιαλιά
πίνουμε το καλοκαίρι
μ’ανοιχτή την αγκαλιά