Ένας κόκκινος ήλιος στην κατάμαυρη νύχτα
το μωρό μες στον τάφο το σκοτάδι σου πήχτρα
Η πληγή δε ματώνει από μέσα δαγκώνει
στα υπόγεια απλώνει και το δάκρυ δε σώνει
Κοιμητήριο ονείρων και καημός των πνιγμένων
οι ψυχές που πονάνε λίγο αέρα διψάνε.
Αλάτι, αλάτι, δε μού `μεινε κανείς
αλάτι, αλάτι, στα δίχτυα της σιωπής
αλάτι, αλάτι, αστέρια τα νερά
αλάτι, αλάτι, παγίδα είν’ η καρδιά.
Μνημόσυνο του φόνου για όλους και κανέναν
η μηχανή του πόνου για σένα και για μένα.
Μην ψάξτε σε πελάγη στις έρημες ακτές
στις δίνες και τα βάθη στων βράχων τις σχισμές.
Άδικα μη με ψάξτε κανείς να μη με κλάψει
τα σύννεφα κοιτάξτε, τι εκεί μ’ έχουνε θάψει.
Αλάτι, αλάτι, δε μού `μεινε κανείς
αλάτι, αλάτι, στα δίχτυα της σιωπής
αλάτι, αλάτι, αστέρια τα νερά
αλάτι, αλάτι, παγίδα είν’ η καρδιά.