Εγώ είμαι μια γυναίκα πικραμένη,
τα χείλη μου δε γέλασαν ποτές.
Κοντά σου η ζωή μου πάει χαμένη
και δε θυμάμαι τι χρώμα έχουν οι γιορτές.
Τι σου ’κανα, βρε άνθρωπε,
και με στεναχωρείς;
Τι σου ’κανα, βρε άνθρωπε,
και με ταλαιπωρείς;
Εγώ είμαι μια γυναίκα πικραμένη
και ζω μονάχα για να σ’ αγαπώ.
Κοντά σου όμως είμαι δικασμένη
ν’ αργοπεθαίνω σαν ραγισμένο δειλινό.
Τι σου ’κανα, βρε άνθρωπε,
και με στεναχωρείς;
Τι σου ’κανα, βρε άνθρωπε,
και με ταλαιπωρείς;