Ήταν ο εγωισμός που δε μ’ άφηνε να δω καλά
ότι έριχνε στο φως μου κάθε μέρα κι από μια σκιά
έλεγα πως θα περάσει σύννεφο πως είναι θα χαθεί
όμως μ’έχεις πια κουράσει και δεν έχω άλλη επιλογή
Δεν το βλέπεις πως δεν πάει άλλο και
κάτι μέσα μου έχει σπάσει από καιρό
αν μ’αγάπησες το αμφιβάλλω και
αυτό ήταν τώρα τέρμα ως εδώ
Δεν το βλέπεις πως τα φώτα σβήνουν πια
σε μια σχέση που δεν βγάζει πουθενά
ίσως θα’πρεπε πολλά να γίνουν μα
νιώθω να’ναι τώρα πάλι πολύ αργά
Κάθε μέρα που περνούσε έπαιρνε μαζί της μακριά
όσα η καρδιά αγαπούσε κι έφερνε για μας τη συννεφιά
μη μου λες ότι λυπάσαι που’χες μάτια πάντα εσύ κλειστά
την αλήθεια μη φοβάσαι σαν το ψέμα αυτή δε σε πονά
Δεν το βλέπεις πως δεν πάει άλλο και
κάτι μέσα μου έχει σπάσει από καιρό
αν μ’αγάπησες το αμφιβάλλω και
αυτό ήταν τώρα τέρμα ως εδώ
Δεν το βλέπεις πως τα φώτα σβήνουν πια
σε μια σχέση που δεν βγάζει πουθενά
ίσως θα’πρεπε πολλά να γίνουν μα
νιώθω να’ναι τώρα πάλι πολύ αργά