Ένα ένα ανάβει ο Θεός τ’ αστέρια
να ’χω συντροφιά μου, να σε περιμένω.
Άργησες, πού να ’σαι, σε ποια ξένα χέρια
κι είναι το φεγγάρι από ντροπή σβησμένο.
Πού γλυκοκοιμάσαι και δε με θυμάσαι,
σε ποιο προσκεφάλι να γλυκοξυπνάς;
Χάλασε η ζωή μου, χώρια μου για να ’σαι,
πού γλυκοκοιμάσαι, πού γλυκοξυπνάς;
Κι ένα αηδονάκι μόνο δίχως ταίρι
κλαίει μαζί με μένα μέσα στο σκοτάδι.
Άργησες, ψυχή μου, πού να ’σαι ποιος ξέρει
και θαρρώ πως θα ’ναι το στερνό μου βράδυ.