Ήταν που λέτε τον παλιό καιρό
θαρραλέο παλληκάρι ωραίο και δυνατό
Είχε χάλκινο κοντάρι και χρυσό σπαθί
φιλντισένια είχε ασπίδα κι αργυρή στολή
Δεν είχε σπίτι ούτε γη ήτανε γενναίο παιδί.
Κάθε πόλη βοηθούσε σαν του ζήταγε
δράκους ξωτικά`ψηφούσε και τα σκότωνε
Είχε βροντερή φωνή και αστραπή στα μάτια
είχε σίδερο στο χέρι ατσάλι στην καρδιά
Ήρωας είχε γενεί ήτανε γενναίο παιδί.
Όμως πέρασε ο καιρός με τα φαντάσματα
γίναν ερείπια τα κάστρα και χαλάσματα
Μάγοι πειρατές και δράκοι πού χαθήκανε
μες στα παραμύθια μπήκαν και κρυφτήκανε
Τώρα ποιος θα του το πει ήτανε γενναίο παιδί.
Έτσι πήρα τ`άρματά του κι έφυγε από κει
να βρει μάγισσες και δράκους ή κάνα ληστή
Μα δεν βρήκε ούτε κουρσάρους μήτε πειρατές
βρήκε μόνο ξένες χώρες, μαύρες ερημιές
Και φοβήθηκε πολύ ήτανε γενναίο παιδί.