Κάθομαι εδώ εγκλωβισμένος
στο ίδιο όνειρο ξανά μπλεγμένος
αυτό που οι άλλοι λεν γιορτή, χαρά
πουλάνε ψέμα, δεν είναι οι πρώτη τους φορά.
Την ανάσα σου ανασαίνω στο σκοτάδι
φαίνεται αστείο, ένα μεγάλο βράδυ
που η τύχη το `θελε να `ναι ζεστό
και που απ’ το χέρι μου αν περνούσε
θα `μοιαζε παγωμένο, θολό, σβησμένο.
Να μην θυμάμαι, να μην ξεχνώ.
Να μην θυμώνω, να μην κλαίω.
Να μην μπορώ να ονειρευτώ.
Να αγκαλιαστούμε πρώτη φορά.
Να γίνουμε ένα στα σκοτεινά.
Μια καταιγίδα που θα αφήσει εποχή
σκέψου τι όμορφα μυρίζει
η βρεγμένη γη, η βρεγμένη γη.