Ταχυφαγείον Η Ελλάς, ψάχνεις για πελατεία,
τώρα τη μοίρα βλαστημάς και βγαίνεις στην πλατεία.
Έχεις τα ψέματα ορούς και τις πληγές σου κλείνεις,
χωνεύεις απολογισμούς και την αλήθεια φτύνεις.
Με διαβατήρια πλαστά προικίζεις δολοφόνους,
τ’ αγέννητά σου τα παιδιά, τα μεγαλώνεις κλώνους.
Έχεις τα μάρμαρα λευκά, τα δόντια λεκιασμένα,
τηλεπαράθυρα ανοικτά, τα σπίτια κλειδωμένα.
Στα πεζοδρόμια γυρνάς, τα αίματα σκουπίζεις,
το γρηγορόσημο κρατάς και το πτυχίο σκίζεις.
Έχεις τους πιο όμορφους λωτούς, την πιο μεγάλη μπόχα, καλοθρεμμένους ποντικούς και για σημαία τσόχα.
Έτσι δεν ξέρεις πού πατάς κι ανάστροφα πηγαίνεις,
την ιστορία ξεπουλάς και τη γραβάτα δένεις.
Έχεις το νόστο θυμιατό κι όλο μας ξελογιάζεις
και το δικό μας όνειρο συνέχεια χορταριάζεις.