Γυρνούσαμε τα βράδια στους δρόμους μοναχοί
για όνειρα μιλάγαμε και έπεφτε βροχή
οι εποχές αλλάξανε άλλαξες κι εσύ
τα πήρε όλα ο άνεμος μια ξαφνική στιγμή.
Βγες από το σπίτι σου κι έλα να βρεθούμε
να τα ξαναπούμε, να με θυμηθείς
βγες από το σπίτι σου, θα σε περιμένω
μη με νιώθεις ξένο, έλα μην αργείς.
Μου το ‘πε κάποιος κοινός γνωστός πως είσαι μοναχή
ξανάπιασες το σπίτι που μέναμε μαζί
περάσαν κάτι χρόνια για να μάθεις τι ζητάς
με βλέπεις κάπου κάπου μα φοβάσαι δε μιλάς.
Βγες από το σπίτι σου κι έλα να βρεθούμε
να τα ξαναπούμε, να με θυμηθείς
βγες από το σπίτι σου, θα σε περιμένω
μη με νιώθεις ξένο, έλα μην αργείς.