Προτού σωπάσω γράφω όσα μπορώ να θυμηθώ πριν τα ξεχάσω,
την έμπνευσή μου τελείως πριν χάσω.
Κι ας έτρεξα σφιχτά για να την πιάσω
σαν τον Van Gogh η μούσα μου είχε κόψει τ’ αυτιά της πριν την προφτάσω.
Μου ΄ναι πια δύσκολο να γράψω,
σε μια μόνιμη μάχη εμένα τον ίδιο για να ξεπεράσω.
Θέλω να εκφραστώ και να σ’ εκφράσω
μα πάνω στην προσπάθεια την ψυχολογία μου διαταράσσω.
Μέρα νύχτα πάω να σκάσω. Είναι φορές που το στυλό
δε θέλω να ξαναδώ και να πιάσω.
Που θέλω να δημιουργώ να πάψω,
το στόμα μου μια για πάντα να ράψω
και κάθε στίχο να κάψω.
Κι ας η καρδιά τόσο το θέλει
τελευταία το μυαλό μου τις ρίμες βγάζει με το τσιγκέλι.
Αδειάζει η φαρέτρα μου από βέλη;
Μήπως ηρθ’ ο καιρός αναρωτιέμαι να σταματήσω εν τέλει;
«Άραγε χάνω σιγά σιγά το ταλέντο μου;
Μήπως δεν το’ χα ποτέ και αυταπατώμαι;
Μήπως νωρίς κι εγώ έφτασα στο κρεσέντο μου;»
Και αν το τέλος πλησιάζει διερωτώμαι.
Θέλω να φύγω στην καλύτερη στιγμή μου,
όσο κι αν οι εχθροί μου χαρούνε για τη φυγή μου.
Κι ίσως αν το κουράγιο βρω να ξανακούσεις τη φωνή μου.
Μερικές σκέψεις μέσα απ’ το κελί μου.
Σου μιλώ από `δω, απ’ το κελί που διάλεξα ελεύθερος να ζω.
Από το κελί 218.
Από `δω, που γεννιέμαι και πεθαίνω κάθε ώρα και λεπτό.
Από το κελί 218.
Από `δω, που η έμπνευση στερεύει και κυλά σαν το νερό.
Από το κελί 218.
Από `δω, που την πόρτα αν περάσεις δεν έχει πια γυρισμό.
Από το κελί 218.
Σου μιλώ από `δω, που με πιστεύω τόσο όσο με αμφισβητώ.
Από το κελί 218.
Από `δω, που μ’ αυτοκαταστρέφω ώστε να δημιουργώ.
Από το κελί 218.
Από `δω, που η θέληση κι ικανότητα παίζουν κρυφτό.
Από το κελί 218.
Από `δω, απ’ τον εθελοντικό μου μακροπρόθεσμο εγκλεισμό.
Κι υπάρχουν μέρες, άλλοτε μαύρες κι άλλοτε άσπρες
που η αυτοπεποίθηση πετά ή κυλιέται στις λάσπες.
Κάποτε λέξεις κι ιδέες έρεαν άφθονες,
τώρα κοφτές και αγχωμένες σαν ανάσες.
Και δε θέλω να φτάσω να μην μ’ αφήνει ο
εγωισμός μου να αφήσω το προσκήνιο.
Ειμ’ ο ΡΦ κι έχω λόγο σαν MC
και να γράφω για να γράφω μόνο θεωρώ ηλίθιο.
Ο θαυμασμός σου δε μ’ αγγίζει.
Το χειροκρότημά σου μ’ επιβεβαιώνει μα δε με γεμίζει.
Να ξέρω πως έχω να πω κάτι που κάποιον θα βοηθήσει,
αυτό είναι το μόνο που αξίζει.
Τώρα πια τ’ αντιλαμβάνομαι
κι έτσι θα σωπάσω λίγο πριν αρχίσω να επαναλαμβάνομαι.
Κι όταν διαισθάνομαι την ιδέα πάνω της θα πιάνομαι
μα όσο θα αργεί τόσο θα χάνομαι.
Το πότε θα `ναι δεν μπορώ να σου ορίσω.
Ίσως να `ναι σε λίγο, ίσως και χρόνια ν’ αργήσω.
Κι ο μόνος τρόπος για όσα μου ΄χεις προσφέρει να ευχαριστήσω
ήταν ειλικρινά να σου μιλήσω.
Άλλη μια νύχτα τελειώνει σε ώρες πρώτες.
Τα φώτα στο κελί μου σβήνουν και κλείνουν οι πόρτες.
Μα το μυαλό πιο ελεύθερο από ποτέ θα κόβει βόλτες
Μέχρι να ξαναβρεί ρίμες και νότες.
Σου μιλώ από `δω, απ’ το κελί που διάλεξα ελεύθερος να ζω.
Από το κελί 218.
Από `δω, που γεννιέμαι και πεθαίνω κάθε ώρα και λεπτό.
Από το κελί 218.
Από `δω, που η έμπνευση στερεύει και κυλά σαν το νερό.
Από το κελί 218.
Από `δω, που την πόρτα αν περάσεις δεν έχει πια γυρισμό.
Από το κελί 218.
Σου μιλώ από `δω, που με πιστεύω τόσο όσο με αμφισβητώ.
Από το κελί 218.
Από `δω, που μ’ αυτοκαταστρέφω ώστε να δημιουργώ.
Από το κελί 218.
Από `δω, που η θέληση κι ικανότητα παίζουν κρυφτό.
Από το κελί 218.
Από `δω, απ’ τον εθελοντικό μου μακροπρόθεσμο εγκλεισμό.