Η νύχτα παγώνει την καρδιά μου.
Μείνε λίγο συντροφιά μου.
Βυθός είναι η αγάπη,
που εγώ γλιστρώ σαν κέρμα
και μέσα σε σένα έχω χαθεί.
Χιλιάδες στο νου μου αναμνήσεις.
Πόσα λόγια κι εξηγήσεις.
Γκρεμός είναι η αγάπη,
κοφτερό γυαλί το τέρμα.
Στο άδειο σου βλέμμα τι να σωθεί;
Σε αγαπώ, μα δεν αντέχω,
να είσαι εδώ και να μην σ’ έχω.
Προτιμώ την σιωπή απ’ το ψέμα,
δεν χρωστάει πια κανείς σε κανένα.
Αρχή κάθε τέτοιου τέλους το αντίο,
μοιάζουν όλα με αστείο.
Εχθρός είναι η αγάπη,
μ’ ακουμπά γλυκά στα χείλη,
Μετά με προδίδει μ’ ένα φιλί.