Ανόητες στιγμές στη μέρα πέφτουν
γελάνε και φεύγουν βιαστικές.
Κάποιες σιωπές φωνάζουν,
κάποιες φωνές σιωπούν
άραγε τι είναι αλήθεια μες στο χθες.
Το σούρουπο φωτίζει κι ημέρα σκοτεινή
το δάκρυ έχει χρώμα και σκιές.
Κάτι μου λέει φύγε,
κάτι μου λέει μείνε
μα εγώ δεν έχω άλλες αντοχές.
Τώρα που χάθηκε η σιωπή
κανείς δεν έχει τίποτα να πει,
κενό δυνατό πιο κοντά στον Θεό.
Σαν την παλίρροια τρέχω προς την ξέρα
και ο άγιος τελικά θέλει φοβέρα.
Θα ρίξω μια σφαίρα στον άγνωστο πιο πέρα
που κάνει πως στ’ αλήθεια είμαι εγώ.
Δεν έχω απορίες ούτε λύσεις
γελάω που στ’ αλήθεια θα μ’ αφήσεις.
Δεν ψάχνω το σωστό,
να ζήσω προσπαθώ
κι αν είναι να καώ, ας καώ.
Τώρα που χάθηκε η σιωπή
κανείς δεν έχει τίποτα να πει,
κενό δυνατό πιο κοντά στον Θεό.
Τώρα που απόμεινα ένας ξένος
μες στο τραγούδι μου χαμένος,
κενό δυνατό στον Θεό ή στον διάβολο.