Μιλάμε δυνατά
χορεύουμε, φωνάζουμε
σας παίρνουμε τ’ αυτιά.
Και φεύγουμε μακριά
μα δεμένοι είμαστε
με δυο γερά σχοινιά.
Μα τι παιδιά
είναι τώρα αυτά;
Φωνάζουνε και
μας πήρανε τ’ αυτιά.
Πεθαίνουμε να ζήσουμε την κάθε μας στιγμή.
Φοβόμαστε ν’ ακούσουμε τι λέει η σιωπή.
Βαριέμαι να σ’ ακούω να μιλάς ποιητικά,
τα ίδια και τα ίδια ξανά.
Βουτάμε στα βαθιά
σε παραλίες βρώμικες
να λιάζονται κορμιά.
Ιδρωμένη με κοιτάς
κάνε πίσω τώρα ή αλλιώς
μη σταματάς.
Μα τι παιδιά
είναι τώρα αυτά;
Φωνάζουνε και
μας πήρανε τ’ αυτιά.
Πεθαίνουμε να ζήσουμε την κάθε μας στιγμή.
Φοβόμαστε ν’ ακούσουμε τι λέει η σιωπή.
Βαριέμαι να σ’ ακούω να μιλάς ποιητικά,
τα ίδια και τα ίδια ξανά.