Μάτια που ψάχνουν για να βρουν
στο άπειρο μια λάμψη
δεν ξέρουν πλέον τι να πουν
για τ’ ουρανού την τάξη
Σαν σπίθες που γεννήθηκαν
στου Ήφαιστου τ’ αμόνι
ειν’ οι ψυχές που χάθηκαν
κι όλης της γης οι μόνοι
Είναι κι η σκέψη φυλακή
μες στης σιωπής τον ήχο
κι η μοναξιά είναι βάλσαμο
στου ποιητή το στίχο
Όταν τα χνάρια χάθηκαν
στου χρόνου το άγριο δάκρυ
του πόνου ακούστηκε η κραυγή
μέχρι στης γης την άκρη
Σαν σπίθες που γεννήθηκαν
στου Ήφαιστου τ’ αμόνι
είν’ οι ψυχές που χάθηκαν
κι όλης της γης οι μόνοι
Είναι κι η σκέψη φυλακή
μες στης σιωπής τον ήχο
κι η μοναξιά είναι βάλσαμο
στου ποιητή το στίχο