Στου πόθου τα σκεπάσματα, νύχτα μ’ αστραποβρόντι,
έταξα στην αγάπη μου του Δράκοντα τ’ αδόντι.
Και η καρδιά μου ελύσσαξε να δει και να γνωρίσει,
πού `ναι του Δράκου η φωλιά και του Θεριού η βρύση.
Ένας τρελός μου φώναξε, σ’ έρημο μονοπάτι,
πως τη Δρακογενιά θα βρω στου Άδη το παλάτι,
Κι ο δρόμος ο τρισκότεινος είναι καλά κρυμμένος,
τον ξέρει ο Γέρος του Βουνού, ο χαροξεχασμένος.
Παίρνω τση μάνας μου ευχή, κι απ’ την ακλή μου δάκρυ,
και φεύγω να `βρω το Θεριό στων σκοταδιών την άκρη