Μάνα που με μεγάλωσες,
μ’ έκανες παλληκάρι,
κλάψε μπροστά στον Χάροντα,
ωχ, που ‘ρχεται να με πάρει.
Να λυπηθεί τα νιάτα μου,
που τώρα έχουν ανθίσει,
να πάρει γέρους και γριές,
ωχ, και μένα να μ ‘αφήσει.
Άσε με Χάρε να χαρώ,
στον Άδη μη με στέλνεις,
σαν την γλεντήσω τη ζωή,
ωχ, έρχεσαι και με παίρνεις.