Σαν θεατρίνος στη σκηνή
στην τελευταία πράξη
μοιάζει με άρρωστο πουλί
που θέλει να πετάξει
Έχει το βλέμμα του αετού
τα μάτια του αγριεύει
στο πουθενά και στο παντού
τη λύτρωση γυρεύει
Όλα κυλάνε αργά …
Τα βράδια γίνεται σκιά
ψάχνει να βρει μια λύση
για το ταξίδι στη φυγή
που τις πληγές θα κλείσει
Η αγωνιά ζωγραφιά
μοιάζει στο πρόσωπο του
τις ώρες που τρελαίνεται
και χάνει το μυαλό του