Την πόρτα άνοιξες και μπήκες
χωρίς μια λέξη να μου πεις
και γέμισε η κάμαρά μου
απ’ το τραγούδι της σιωπής
Τα πιο ωραία τραγούδια δεν τ’ ακούμε
τους πιο ωραίους στίχους, δεν τους γράφουμε ποτέ
Κάποτε είν’ ωραίο αυτό που ζούμε
μα είν’ αδύνατο με λόγια να το πούμε
Μου φτάνει, που άνοιξες και μπήκες
αυτό μου είναι αρκετό
που γέμισε η κάμαρά μου
κι εγώ σαν πρώτα σ’ αγαπώ