Σκέφτομαι τους ανθρώπους που πέρασαν κάποτε απ’ τη ζωή μου
και χάθηκαν, και χάθηκαν
Εριέττα, Μαρία, Τέλης, Αφροδίτη
πώς χάθηκαν, πώς χάθηκαν
Κάθομαι στο γραφείο ν’ ανοίξω ένα γράμμα
με τόση απογοήτευση διαπιστώνω
δεν είναι δικό τους
ένα σημείωμα που να λέει
"είμαι καλά", "σε θυμάμαι"
Ποιος ξέρει όμως τι κουβέντες ψυθιρίζουν τα πουλιά
στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών και στις πλατείες
Κοπέλα με τα μακρυά, καστανά μαλλιά
έβγαλε βόλτα το άρρωστο παιδάκι στο καρότσι
Να `τη πάλι πάλι που παίζει στο πιάνο
το πρώτο, πρώτο τραγούδι
κι η μάινα απ’ το κλουβί της παρακολουθεί με αγωνία
Τα γόνατά μου είναι γεμάτα πληγές απ’ τα παιχνίδια
Σκέφτομαι τους ανθρώπους που πέρασαν κάποτε απ’ τη ζωή μου
και χάθηκαν, και χάθηκαν
Εριέττα, Μαρία, Τέλης, Αφροδίτη
πώς χάθηκαν, πώς χάθηκαν...