Νύχτα υγρή, νύχτα του κόσμου,
νύχτα θυμίζεις του κόλπου θαλπωρή
για τους θεάνθρωπους,
για τους υπάνθρωπους,
για τους μικράνθρωπους,
νύχτα καλή.
Για όλα τ’ αγόρια που φύγαν στον άνεμο
Για τα κορίτσια τους που πια δε γλεντούν.
Για τα φεγγάρια που αρπάξαν τους πόνους τους.
Για όλα τα μπράτσα που θα τρυπηθούν.
Που τελικά αρνήθηκαν να ζουν.
Τελικά αρνήθηκαν να ζουν.
Νύχτα αγάπης, νύχτα του μίσους,
νύχτα του ήλιου που έχει χαθεί.
Θέλαμε όλοι μαζί να χαρούμε
σ’ ένα άλλο χώρο με ένα άλλο τρόπο.
Γιατί το βλέμμα του πατέρα θυμίζει
καμμένη άνοιξη, καμμένη νιότη.
Φερμένα σύννεφα από μαύρο αέρα,
στάξαν στο πνεύμα μας μια άρρωστη πνοή.
Που τελικά αρνήθηκε να ζει.
Τελικά αρνήθηκε να ζει.
Όλοι εν χορώ στη τοξική ευτυχία,
όλοι ταγμένοι στο λευκό θάνατο.
Όλοι εν χορώ στη τοξική ευτυχία,
όλοι ταγμένοι στο λευκό θάνατο.
Τελικά αρνήθηκαν να ζουν.
Τελικά αρνήθηκαν να ζουν.
Τελικά αρνήθηκαν να ζουν.
Τελικά αρνήθηκαν να ζουν.