Σπαθάτο χελιδόνι που κελαηδάς
κάθε πρωί στ’ αλώνι και με ξυπνάς,
πες μου για δε λαλάς,
πες μου για δε πετάς ;
Και συ όμορφη ροδιά
πού ’ναι τ’ άνθη σου,
χάμω έπεσαν στη γη,
παν τα κάλλη σου…
Δέντρα, χαρές του Μάρτη και τ’ Απριλιού,
άνθη λευκά τ’ Απρίλη και του Μαγιού
σας έπεσ’ ο καρπός,
σας έσπασ’ ο βλαστός…
Γιατί γέρνετε στη γη
και λυγίζετε ;
γιατί κλαίτε στη σιωπή
και δακρύζετε ;