Σακατευτήκαμε χθες βράδυ,
και μέσα στο βαθύ σκοτάδι
μαζί τη βρήκαμε παρέα.
Στο ούζο σ’ έβλεπα ωραία.
Μα το πρωί μόλις σε βλέπω,
φτερά στα πόδια μου και τρέχω.
Στο παρά πέντε, Παναγιά μου,
θα σταματούσε η καρδιά μου.
Εσύ μου βγήκες φρόκαλο,
δε βλέπεσαι, κυρά μου.
Εσύ μου βγήκες φρόκαλο
και τρέμω ως το κόκαλο
μη βρω και τον μπελά μου.
Χθες βράδυ φτιάξαμε κεφάλι,
και στη γλυκιά την παραζάλη
η Καρντινάλε ήσουν, φως μου.
Ήσουν η πιο όμορφη του κόσμου.
Μα το πρωί που σ’ αντικρίζω
από το φόβο μου τραυλίζω.
Μοιάζεις σαν χάρος με δρεπάνι
και ρίχνεις σπόντες για στεφάνι.
Εσύ μου βγήκες φρόκαλο,
δε βλέπεσαι, κυρά μου.
Εσύ μου βγήκες φρόκαλο
και τρέμω ως το κόκαλο
μη βρω και τον μπελά μου.