Η λεωφόρος φωτισμένη
και τα φανάρια μου σβηστά,
που να `ξερες ποιος περιμένει
κάτω απ’ το σπίτι σου ξανά.
Άραγε λείπεις ή κοιμάσαι
σε κάποια ξένη αγκαλιά,
μα πώς μπορεί να μη θυμάσαι
την τελευταία μας βραδιά.
Να σου χτυπήσω, ή να φύγω;
δεν ξέρω πια τι να σου πω,
νόμισα πως θα σου ξεφύγω
μα πάντα εδώ ξαναγυρνώ.
Κοιτάζω το παράθυρό σου
κι αυτό φωτίζει ξαφνικά,
το είδες μήπως στ’ όνειρό σου
πως είμαι κάπου εδώ κοντά.
Να σου χτυπήσω, ή να φύγω;
δεν ξέρω πια τι να σου πω,
νόμισα πως θα σου ξεφύγω
μα πάντα εδώ ξαναγυρνώ.
Ξαναγυρνώ, ξαναγυρνώ.