Κλάψε, κλάψε να ξεθυμάνεις,
μέσ’ στη φτωχή μου την αγκαλιά, αχ,
κι αν έτυχε να με πικράνεις,
τα `χω ξεχάσει τα παλιά, αχ,
και σ’ έχω συγχωρήσει πια.
Κανένας αναμάρτητος δεν είναι στη ζωή,
όλοι πέφτουμε σε λάθη,
αρκεί που το μετάνιωσες, αγάπη μου χρυσή,
και κλαις, και κλαις απ’ της καρδιάς τα βάθη.
Κλάψε, κλάψε να ξεθυμάνεις,
μέσ’ στη φτωχή μου την αγκαλιά, αχ,
κι αν έτυχε να με πικράνεις,
τα `χω ξεχάσει τα παλιά, αχ,
και σ’ έχω συγχωρήσει πια.
Θα ήμουνα αχάριστος και άπονος πολύ
άμα δε σε συγχωρούσα,
αφού κι εγώ σε πίκρανα με δίχως αφορμή
πολλές φορές, γλυκιά μου, σε πονούσα.
Κλάψε, κλάψε να ξεθυμάνεις,
μέσ’ στη φτωχή μου την αγκαλιά, αχ,
κι αν έτυχε να με πικράνεις,
τα `χω ξεχάσει τα παλιά, αχ,
και σ’ έχω συγχωρήσει πια.