Ήταν Μάρτης κι ήμουν, λέει,
εδώ, απέναντί μου,
με τις σκέψεις μπερδεμμένες
κι όοα έχω χρεωθεί.
Κρατώ τα λόγια μου στα δόντια,
σαν ταυτότητα παλιά,
των ανέμων επιβάτης,
φεύγει, σβήνει μακριά.
Λόγια, της αγάπης, μεθυσμένα,
όταν είπα "φεύγω",
με σταγόνες δάκρυ, εκεί,
στην άκρη, τονισμένα.
Κρατώ τα λόγια μου στα δόντια,
σαν αισθήματα παλιά,
των ανέμων επιβάτες,
φεύγουν, σβήνουν μακριά.