Έκανα πέτρα την καρδιά μου
κι έφυγα μάνα μου μακριά
μια αγάπη να ξεχάσω
που μ’ έκανε να κλάψω.
Στη θάλασσα και στη στεριά
ταξίδεψα Χριστέ μου,
τα μάτια της τα μενεξιά
δεν ξέχασα ποτέ μου.
Απ’ τη δική της γειτονιά
και την πικρή της απονιά
είπα μακριά να φύγω
την πίκρα να ξεφύγω.
Στη θάλασσα και στη στεριά
ταξίδεψα Χριστέ μου,
τα μάτια της τα μενεξιά
δεν ξέχασα ποτέ μου.
Αχ, της αγάπης η ψευτιά
είναι ένα αγκάθι στην καρδιά
που όλο τη ματώνει
κι ο πόνος δεν τελειώνει.
Στη θάλασσα και στη στεριά
ταξίδεψα Χριστέ μου,
τα μάτια της τα μενεξιά
δεν ξέχασα ποτέ μου.